بیماری ADHD چیست؟

بیماری ADHD یکی از اختلالات عصبی-رشدی است که تأثیرات گسترده‌ای بر زندگی افراد مبتلا دارد. این اختلال که معمولاً در کودکی آغاز می‌شود، می‌تواند تا بزرگسالی ادامه یابد و بر توانایی‌های تحصیلی، شغلی و اجتماعی فرد تأثیر منفی بگذارد. ADHD به سه نوع اصلی تقسیم می‌شود: نوع بی‌توجهی (ADHD-I)، نوع بیش‌فعالی/تکانشگری (ADHD-HI) و نوع ترکیبی (ADHD-C).

بررسی جامع و علمی جوانب مختلف بیماری ADHD، از جمله علل، علائم، روش‌های تشخیص و درمان‌های موجود، با تأکید بر اهمیت شناخت و مدیریت صحیح این اختلال است. با توجه به تأثیرات گسترده بیماری ADHD بر کیفیت زندگی، شناخت بهتر و مدیریت مؤثر آن می‌تواند به بهبود عملکرد و رضایت زندگی افراد مبتلا و خانواده‌های آن‌ها کمک کند.

بیماری ADHD چیست؟

اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی-رشدی است که با مشکلات مداوم در توجه، بیش‌فعالی و تکانشگری همراه است. این اختلال معمولاً در دوران کودکی شروع می‌شود و ممکن است تا بزرگسالی ادامه یابد. بیماری ADHD به سه نوع اصلی تقسیم می‌شود:

1. نوع بی‌توجهی (ADHD-I): این نوع بیشتر با مشکلات در تمرکز و توجه مشخص می‌شود. افراد مبتلا به این نوع ممکن است به راحتی حواسشان پرت شود، در سازماندهی وظایف دچار مشکل شوند و جزئیات را فراموش کنند.

2. نوع بیش‌فعالی/تکانشگری (ADHD-HI): این نوع شامل علائم بیش‌فعالی و تکانشگری است. افراد مبتلا به این نوع ممکن است بیش از حد فعال باشند، نتوانند به مدت طولانی یکجا بنشینند و بدون فکر کردن به عواقب، اقدام کنند.

3. نوع ترکیبی (ADHD-C): این نوع شامل هر دو دسته علائم بی‌توجهی و بیش‌فعالی/تکانشگری است.

علائم بیماری ADHD

علائم اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (ADHD) به سه دسته اصلی تقسیم می‌شوند: بی‌توجهی، بیش‌فعالی و تکانشگری. این علائم می‌توانند به درجات مختلفی در افراد متفاوت بروز کنند.

علائم بی‌توجهی:

• • مشکل در تمرکز و توجه به جزئیات: فرد ممکن است در تمرکز بر روی کارها و وظایف دچار مشکل شود و به راحتی دچار حواس‌پرتی شود.
  • فراموشی و ناتوانی در پیگیری کارها: فرد ممکن است به طور مکرر وسایل خود را گم کند و یا فراموش کند که وظایف خود را انجام دهد.
  • مشکل در دنبال کردن دستورات و تکمیل وظایف: ممکن است نتواند وظایف  را به پایان برساند و کارها را نیمه‌کاره رها کند.
  • اجتناب از کارهایی که نیاز به تمرکز طولانی دارند: مانند انجام تکالیف مدرسه یا کارهای دفتری.
  • اشتباهات مکرر در کارهایی که نیاز به دقت دارند: ممکن است جزئیات را نادیده بگیرد و به همین دلیل اشتباهات بسیاری مرتکب شود.

علائم بیش‌فعالی:

• • نا آرامی و ناتوانی در نشستن به مدت طولانی: فرد ممکن است دائم در حال حرکت باشد یا نتواند به مدت طولانی یکجا بنشیند.
  • حرف زدن بیش از حد: ممکن است بیش از حد و بدون توقف حرف بزند.
  • ناتوانی در بازی کردن یا انجام فعالیت‌های آرام: ممکن است نتواند به فعالیت‌های آرام مانند خواندن کتاب بپردازد.
  • حس بی‌قراری: دائماً در حال حرکت و تکاپو است.

علائم تکانشگری:

• • پاسخ دادن قبل از پایان سؤال: فرد ممکن است قبل از اینکه سؤال به طور کامل بیان شود، پاسخ دهد.
  • مشکل در انتظار برای نوبت: ممکن است نتواند در صف‌ها و یا در بازی‌ها منتظر نوبت خود بماند.
  • قطع کردن و مداخله در مکالمات و فعالیت‌های دیگران: ممکن است صحبت‌ها و کارهای دیگران را بدون اجازه قطع کند.

این علائم می‌توانند در محیط‌های مختلف مانند خانه، مدرسه و محل کار بروز کنند و بر عملکرد تحصیلی، شغلی و روابط اجتماعی فرد تأثیر منفی بگذارند. تشخیص دقیق بیماری ADHD نیاز به ارزیابی تخصصی توسط روانپزشکان و روانشناسان دارد.

عوامل موثر در بیماری ADHD

اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (ADHD) ناشی از ترکیبی از عوامل ژنتیکی، عصبی و محیطی است. در اینجا به بررسی این عوامل می‌پردازیم:

 عوامل ژنتیکی:

• • وراثت: تحقیقات نشان می‌دهند که بیماری ADHD به شدت تحت تأثیر ژنتیک قرار دارد. اگر یکی از والدین یا خواهر و برادرها به ADHD مبتلا باشند، احتمال ابتلا به این اختلال در کودک بیشتر است. مطالعات دوقلوها نشان داده‌اند که وراثت در بروز ADHD نقش مهمی دارد.
  • ژن‌های خاص: برخی مطالعات نشان داده‌اند که جهش‌ها و تفاوت‌های خاص در ژن‌ها می‌توانند با بیماری ADHD مرتبط باشند، به ویژه ژن‌هایی که در تنظیم انتقال‌دهنده‌های عصبی مانند دوپامین نقش دارند.

 عوامل محیطی:

• • عوامل دوران بارداری و تولد: مصرف الکل و دخانیات توسط مادر در دوران بارداری، مواجهه با مواد سمی مانند سرب، تولد نارس و وزن کم هنگام تولد می‌توانند خطر ابتلا به ADHD را افزایش دهند.
  • عوامل پس از تولد: قرار گرفتن در معرض سموم محیطی، کمبود توجه و مراقبت در دوران کودکی، و تجربه استرس می‌توانند در بروز و شدت علائم ADHD نقش داشته باشند.

 سایر عوامل:

• • تغذیه: برخی تحقیقات نشان داده‌اند که رژیم غذایی می‌تواند در بروز و شدت علائم بیماری ADHD نقش داشته باشد. برای مثال، مصرف بیش از حد قند و مواد افزودنی غذایی ممکن است علائم را تشدید کند، هرچند این موضوع هنوز مورد بحث است.
  • عوامل روانی-اجتماعی: شرایط خانوادگی پرتنش، استرس مزمن، و محیط‌های پر از محرک‌های بیش‌ازحد می‌توانند به بروز و تشدید علائم ADHD کمک کنند.

درمان بیماری ADHD

درمان اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (ADHD) معمولاً شامل ترکیبی از مداخلات دارویی، رفتاری و آموزشی است. این رویکرد چندجانبه به بهبود علائم و عملکرد کلی فرد کمک می‌کند. در ادامه به جزئیات این درمان‌ها پرداخته می‌شود:

مداخلات دارویی:

1. • داروهای محرک: این داروها شایع‌ترین و مؤثرترین درمان‌های بیماری ADHD هستند. متیل‌فنیدات و آمفتامین‌ها از جمله این داروها هستند. آن‌ها با افزایش سطح دوپامین و نوراپی‌نفرین در مغز، به بهبود تمرکز و کاهش بیش‌فعالی کمک می‌کنند.
   • داروهای غیرمحرک: برخی افراد ممکن است به داروهای غیرمحرک بهتر پاسخ دهند یا به دلیل عوارض جانبی نتوانند از محرک‌ها استفاده کنند.
   • داروهای دیگر: در برخی موارد، ممکن است از داروهای ضدافسردگی سه‌حلقه‌ای یا داروهای ضدافسردگی مهارکننده انتخابی بازجذب سروتونین نیز استفاده شود.

درمان‌های رفتاری:

• • رفتار درمانی: این نوع درمان به افراد کمک می‌کند تا رفتارهای نادرست را شناسایی کرده و آن‌ها را با رفتارهای مناسب‌تر جایگزین کنند. این روش می‌تواند به کودکان و بزرگسالان کمک کند تا مهارت‌های اجتماعی و سازماندهی خود را بهبود بخشند.
  • آموزش و مدیریت والدین: والدین می‌توانند با یادگیری تکنیک‌های مدیریت رفتار، به بهبود رفتارهای کودک خود کمک کنند. این شامل تقویت مثبت، تعیین قواعد و ساختارهای مشخص و کاهش تنش‌های خانوادگی است.
  • آموزش مهارت‌های اجتماعی: کودکان و نوجوانان مبتلا به ADHD ممکن است در مهارت‌های اجتماعی ضعف داشته باشند. آموزش مهارت‌های اجتماعی می‌تواند به بهبود روابط با همسالان و کاهش مشکلات اجتماعی کمک کند.

مداخلات آموزشی:

1. • آموزش ویژه: برنامه‌های آموزشی ویژه می‌توانند به کودکان مبتلا به ADHD کمک کنند تا در محیط تحصیلی بهتر عمل کنند. این برنامه‌ها شامل تطبیق مواد آموزشی و استفاده از تکنیک‌های آموزشی خاص است.
   • تعدیل در محیط مدرسه: تغییرات محیطی مانند کاهش عوامل حواس‌پرتی، تعیین زمان‌های استراحت و استفاده از ابزارهای سازماندهی می‌تواند به بهبود تمرکز و عملکرد تحصیلی کمک کند.

درمان‌های مکمل و جایگزین:

1. • رژیم غذایی و مکمل‌ها: برخی مطالعات نشان داده‌اند که تغییرات در رژیم غذایی و استفاده از مکمل‌های مانند اسیدهای چرب امگا-3 می‌تواند به بهبود علائم کمک کند، اگرچه این موضوع همچنان محل بحث است.
   • تمرینات بدنی: فعالیت بدنی منظم می‌تواند به بهبود توجه و کاهش بیش‌فعالی کمک کند.
   • مدیتیشن و تکنیک‌های آرام‌سازی: تکنیک‌های آرام‌سازی مانند مدیتیشن و یوگا می‌توانند به کاهش استرس و بهبود تمرکز کمک کنند.

سخن پایانی

اختلال نقص توجه/بیش‌فعالی (ADHD) یک اختلال عصبی-رشدی پیچیده است که تأثیرات گسترده‌ای بر زندگی فرد مبتلا و اطرافیانش دارد. شناخت و مدیریت صحیح این اختلال می‌تواند به بهبود کیفیت زندگی و عملکرد تحصیلی، شغلی و اجتماعی فرد کمک کند. 

نظرات شما

شما چه اطلاعاتی درباره ADHD دارید؟نظرات و پیشنهادات خود را باما به اشتراک بگذارید.